Święty Walenty.

Święty Walenty, tudzież dla mnie bardziej Święty Walnięty. Wytłumaczcie mi proszę jaki jest sens okazywać komuś uczucie jeden dzień w roku? Zresztą błagam... od kiedy kwiatek, pocztówka czy pudełko czekoladek jest jakimkolwiek wyrazem miłości? Dowodem miłości ma być codzienność, proza życia, a nie pompatyczne wyjście do kina i "szarpnięcie" się na popcorn i dwie duże cole za trzy dychy. I po co to wszystko? Skoro do kina można iść tak po prostu, bez tej całej otoczki sztywności.
Lubię randki z moim facetem. Lubię z nim wychodzić. Lubię jadać na mieście. Ale najbardziej cenie sobie, gdy wraca w sobotę po zajęciach wyczerpany i po dosłownym wchłonięciu przygotowanej przeze mnie wcześniej obiadokolacji mówi "mega, pycha, ale chodźmy już do łóżka". I jest właśnie wiele takich momentów kiedy ja czuję to nasze uczucie i z tego co kojarzę, żadne z tych wspomnień nie wiąże się z kwiatkami, bilecikami i czekoladkami z likierem.
Wniosek?
Kochajmy się co dzień. Nie tylko od święta.
A swoją drogą na twarzoksiążce zauważyłam stronę "Światowy Dzień Iskania" i tenże światowy dzień iskania przypada na dziś, zatem cały dzień propaguje to święto tym samym staram obalić się serduszkową modę.
Więc i was *iskam czule* i życzę wam prawdziwego czułego iskania, każdego dnia.
Poza tym, to chyba nie przypadek, że Walentynki zbiegają się w kalendarzu wydarzeń razem ze Świętem Ludzi Chorych na Padaczkę.